Ervaringsverhaal

Peter en Mieke de Vos

Lotgenotencontact is één van de doelen van de contactgroep autisme en een verstandelijke beperking. Wij zijn verzeild geraakt in de organisatie van deze contactgroep. Onze link met deze doelgroep is persoonlijk: Janine en Pieter, twee kinderen van Peter, hebben autisme, een verstandelijke beperking en een erfelijke spierziekte. Inmiddels zijn we al enkele jaren betrokken en hebben we mooie bijeenkomsten meegemaakt.

Een bijeenkomst bestaat meestal uit een inleiding, waarbij we een spreker uitnodigen die een thema behandelt; bijvoorbeeld: “Onze kinderen met een beperking en de kerkelijke gemeente”. Daarna is er een pauze, bedoeld voor ontmoeting en contact. Na de pauze gaan we meestal uiteen in groepjes en bespreken we vragen of stellingen. Dit is een goede opstap om met elkaar in gesprek te komen.

Tijdens een bijeenkomst sprak een ouderling in de inleiding over 1 Korinthe 12: de leden van het lichaam [de gemeente] waarvan wij denken dat ze de minste zijn… maar God kijkt zo heel anders!

Het mooie van dit lotgenotencontact is dat we van betekenis kunnen zijn voor elkaar. De ene ouder staat bijvoorbeeld nog aan het begin van het traject waarin hun zorgenkind uit huis gaat, terwijl een andere ouder deze fase al heeft doorgemaakt en heeft geleerd om zaken wat los te laten.

We mogen elkaar erop wijzen dat het een zegen is dat de HEERE God in ons land zorg beschikbaar stelt via woonvoorzieningen met een christelijke identiteit.

Een Bijbelse raad over loslaten vinden we in Psalm 51: “Werp uw zorg op de HEERE, en Hij zal u onderhouden.” De kanttekeningen leggen dit uit als: Werp uw gave [uw zorgenkind is een gave] op de HEERE, met de vraag om lijdzaamheid en geduld.

Foto: Janine en Pieter