Bijeenkomst 18 november 2017

Onze voorzitter, de heer C.C. Wagemaker, heet alle vrienden en vriendinnen hartelijk welkom. Vanmiddag zijn er zelfs twee organisten om de zang te begeleiden. Een bijzonder woord van welkom aan dominee De Wit, die zal spreken over: 'Mijn overdenking en Gods besturing'.

Opening
We zingen psalm 25 vers 10 en luisteren naar het lezen van Markus 10: 46 - 52, waarna Gods zegen gevraagd wordt over deze bijeenkomst.
De Heere Jezus ging door Jericho, vóór Zijn diepe lijden in Gethsémané en op Golgotha. Bartiméüs zat daar bedelend aan de weg. Hij moest leven van het gegevene. Wat is het moeilijk om op die manier in je dagelijkse levensbehoefte te voorzien! Het is groot, wanneer er de zorg voor elkaar mag zijn. Als Bartiméüs daar niet aan de weg had gezeten, was hij menselijk gesproken niet genezen. Wij moeten de genade-middelen biddend waarnemen. Bartiméüs riep in grote nood: 'Heere, Gij Zone Davids, ontferm U mijner!' Bij ons kan de nood ook zo groot zijn: onze beperking, een ernstige ziekte, verlies van dierbaren, het kruis van kinderloosheid. Is het ook nood bij ons dat we met God verzoend moeten worden? Wanneer de scheiding tussen God en onze ziel ervaren wordt, dan wordt er een roepen geboren om ontferming en genade.
Het roepen van Bartiméüs kon alleen opgelost worden door de grote Davidszoon. De Heere Jezus roept hem. De mensen willen die blinde man tegenhouden. Wat een wonder, dat de Heere Jezus naar hem wilde omzien. Dat was Bartiméüs ook niet waardig. We zien, dat het hem ten diepste om de Heere te doen was. Want er staat: 'hij volgde Hem op de weg.' Er lag nog een hele weg vóór: Gabbatha, Golgotha. Wat zou het een voorrecht zijn, om iets van de weg van Bartiméüs te mogen kennen. Om de Heere nodig te hebben in alle nood en zorg en kruis. Voor Gods volk is er toekomst. De Heere zal eenmaal alle tranen van hun ogen afwissen. Na het openingswoord zingen we psalm 25 vers 6.

Inleiding
Dominee De Wit leest Spreuken 16: 9: 'Het hart des mensen overdenkt zijn weg, maar de HEERE stiert zijn gang', en deelt wat gedachten met ons over deze tekst. Het loont de moeite, om 's morgens een Spreuk te lezen en deze te overdenken op de dag. Het doel van Salomo was om te onderwijzen in de vreze des Heeren. Wat is de vreze des Heeren? We zeggen wel eens: 'Als de vreze des Heeren er maar is.' Daarvoor is echter wel wedergeboorte nodig.
Als de vreze des Heeren in beoefening is, gunnen we de Heere de allerhoogste plaats, die Hem zo toekomt. De wil van God vinden we in Zijn gebod. Dan willen we vér bij het kwaad vandaan blijven. Daar is liefde voor nodig. Dan betrachten we het eerste gebod: géén andere goden. Dan ligt er niets tussen het heilig Aangezicht van God en de arme zondaar. Dat is zoiets teers.
Spreuken16:9 begint met het hart van de mens. In de Spreuken wordt vaak het eerste zinsdeel verklaard door het tweede deel ervan. Het tweede zinsdeel werpt dan meer licht op het voorgaande.
Schikkingen des harten: nadenken, overdenken. Dat heeft iets onzekers in zich. Het antwoord van de tong: dat klinkt beslist.
Spreuken 16:9, wat worden wij daarin getekend: met beperking of zonder beperking. Wat zou ik kunnen zeggen om te troosten? Nee, dat is de weg niet. Soms is zwijgen beter dan praten.
Het hart des mensen overdenkt zijn weg – wat staan we dan alleen. Wij overdenken onze weg. Waar gaat die weg naar toe? Het einde van die weg is: wij gaan God ontmoeten. Dan is dat het einde van die weg. Echter: het einde van die weg is nou niet zo vaak ons doel. Als het gaat over het einde van die weg: 'Mijn ziele, doorziet gij uw lot, hoe zult gij rechtvaardig verschijnen voor God?'
Christus zegt: Zoekt eerst het Koninkrijk van God. Hij zegt erbij, dat elke dag genoeg heeft aan zijn eigen kwaad. Hij plaatst die weg in die éne dag.

'Maar de HEERE stiert zijn gang.' Dat betekent letterlijk: Hij schikt, leidt en laat het komen tot het doel dat het meest overeenkomt met Zijn heilige Naam. Zo is ook het antwoord der tong van de Heere. Wij willen zo graag een antwoord. Mogen wij 'waarom' vragen? Ja – maar niet met gebalde vuisten. Wanneer je de weg niet ziet en je maakt dat in alle eenvoudigheid aan de Heere bekend met je 'waarom?', dan kan dat soms al zo'n verademing in je ziel geven. Het is een voorrecht om het aan de Heere bekend te mogen maken. Dan gaan we zwijgen. De Heere schikt alles tot de eer van Zijn Naam.
Uw Naam worde geheiligd. Dat doen wij eigenlijk nooit. Altijd loopt er zo'n adderdraadje doorheen van het bedoelen van onszelf. Dat geeft zo'n diepe smart in je ziel. Wat ligt daar een schuld!
'Maar de HEERE stiert zijn gang': dat is zo'n onbeweeglijk vast punt. Maar de HEERE; maar, dat is zo'n vertroostend woordje. Als onze gedachten gewenteld worden op de Heere, die getrouwe Verbondsjehovah. Dat is een weg, een vaste gang die zich altijd richt op Zijn Naam: Verbondsgod. Dat tilt als het ware uit boven al de golven om ons heen: HEERE. Dat doet Hij als Hij wederkomt. Daar mogen wij wel voor beven. Hij doet geen onrecht als Hij ons zou wegdoen van voor Zijn Aangezicht. Bent u het daar wel eens mee eens geworden?
Hij heeft Zijn Naam óók verbonden om zondaren zalig te maken, tot in het laatste nageslacht. Dat is een vaste, onwankelbare gang. Zó zal deze Verbondsgod te midden van alle zorgen, uitwerken dat Zijn kinderen eenmaal worden thuisgebracht. Die vaste gang van de Middelaar is zo bewonderenswaardig. Bethlehem; Zijn openbare optreden; Zijn lijden en sterven, Zijn hemelvaart; Zijn gang naar het Vaderhuis. Zijn bloed drupte op de juiste plaats op de juiste tijd. Zo is ook Zijn gang op te merken in de kerkgeschiedenis. De HEERE stiert zijn gang. Christus zorgt voor Gods eer, uit vrije genade, om niet. Kijk toch omhoog! In al uw omstandigheden. De Heere geve dat.
We zingen psalm 99 vers 1 en 8, waarna we pauzeren.
Er zijn enkele schriftelijke en mondelinge vragen, die op een openhartige en innemende wijze beantwoord worden.

Nadat dominee hartelijk dank gezegd wordt en ook de twee organisten,
zingen we psalm 25 vers 3, waarna de dominee de bijeenkomst afsluit met gebed.