Weblog

Dat ik een keukentafel heb, wist ik al. Maar dat de keukentafel een belangrijke plaats in neemt in zorgland was mij niet bekend. Inmiddels is die tafel een plaats geworden waar ik in gesprek met iemand van de gemeente onderzocht welke zorg en ondersteuning voor ons nodig is. Een goede voorbereiding voor zo’n gesprek is belangrijk.

Ooit zag ik ergens dat Helpende Handen kan ondersteunen tijdens zo’n gesprek. Maar, heeft mijn kind wel een beperking of is er alleen extra ondersteuning nodig? Toch maar even mailen naar Helpende Handen, want niet geschoten, is altijd mis.
Gelukkig blijk ik aan het goede adres te zijn. Een consulent van Helpende Handen wil met me meedenken om het gesprek met de gemeente voor te bereiden. Samen met de consulent kom ik tot een goede voorbereiding. Ik heb nu scherp waar we tegen aanlopen, wat we nodig hebben en waar we de juiste ondersteuning zouden kunnen krijgen.

Het is mooi dat er professionele ondersteuning geboden wordt. Maar daar is niet op elke vraag een antwoord te krijgen. Wat ik nooit had kunnen bevroeden, gebeurt. Ik ben benieuwd hoe andere mensen met alle daagse dingen omgaan… Van de consulent vernam ik dat Helpende Handen bijeenkomsten organiseert waar je als ouder ervaringen kunt delen met anderen. Voor het eerst meld ik me voor zo’n bijeenkomst aan. Ik, die normaal liever thuisblijf dan dat ik me onder de mensen beweeg, heb in mijn honger naar informatie een - voor mij - grote stap gezet.

Schoorvoetend betreed ik ’s avond voor het eerst een bijeenkomst. Voor de pauze neemt een spreker ons als aanwezigen mee in zijn verhaal. Ik hoor zaken die nieuw voor me zijn én aspecten die ik uit ervaring kan beamen (tekenen van herkenning). Na de pauze spreek ik met andere ouders. Weer die herkenning van situaties. Het is mooi van elkaar te kunnen leren en elkaar tips te kunnen geven voor de dagelijkse praktijk. Het was mooi deze bijeenkomst bij te wonen waarbij we met elkaar konden spreken en nadenken op basis van gelijke ervaringen én een gezamenlijke identiteit. Aan het eind van de avond rijd ik naar huis. Nu al uitziend naar een volgende bijeenkomst.

Er is een nieuwe wereld voor me opengegaan. De wereld van zorg en ondersteuning, een wereld van afkortingen en wetten, een wereld van herkenning en erkenning. Een wereld waarvan ik niet wist dat die bestond, maar die ik in de wetenschap dat ik niet alleen sta met Helpende Handen verkennen mag.