Weblog

In situaties waarin het goed zou zijn dat er ondersteuning komt in een gezin, kijken we in de eerste plaats naar de mogelijkheden vanuit het netwerk. Is er iemand in de familie, de kerk, of buurt die iets zou kunnen doen? Een boodschap, iemand ergens naar toe brengen of een poosje de mantelzorger vervangen bijvoorbeeld. Daarvoor moet er een beroep op iemand gedaan worden en dat is niet eenvoudig.

Het vraagt moed om onder ogen te zien dat je niet alles zelf kunt én om daar mee voor de dag te komen. Je stelt jezelf daarmee kwetsbaar op en dat willen we niet zo graag. Allerlei bezwaren kunnen er voor zorgen dat je de vraag niet durft te stellen: de ander heeft vast geen tijd, hij doet al zoveel en zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Toch daag ik je uit om ja te vragen. Daar help je jezelf mee, maar ook de ander die vaak juist graag wil helpen maar niet vanzelf ziet waar en wat er nodig is.

Onlangs deed ChristenUnie-voorman Segers in het RD de volgende uitspraken: "Als de coronacrisis ons iets laat zien, is het dat wij niet alleen maar een individu zijn en dat we niet alleen sterk zijn en zelfredzaam. Deze crisis laat zien dat we mens zijn als we voor elkaar zorgen.” Hij zei dit naar aanleiding van een onderzoek door onderzoekers van de Harvard-universiteit die na 80 jaar onderzoek concludeerden dat de sleutel voor geluk ligt in duurzame relaties, in gezinnen, in kerkelijke gemeenschappen en in vriendschappen.
Segers voert dit terug op wat de Bijbel zegt over wie wij zijn: “Geschapen naar het beeld van God, bedoeld om in duurzame relaties te leven, om trouw te zijn, elkaar lief te hebben en om in mooie en moeilijke dagen er voor de ander te zijn.”

Geef de ander gelegenheid om er in moeilijke dagen voor je te zijn. Vraag ja!