Weblog

Anders denken
Een belangrijk onderdeel van het VN-verdrag is de verschuiving van het medisch model naar het sociaal model. Het medisch model ziet de beperking zelf als het probleem. Het sociaal model benadrukt juist dat de obstakels in de omgeving het echte probleem vormen. Dit vraagt van ons om anders te denken over een beperking.

Beperking en handicap
Beperking en handicap worden vaak door elkaar gehaald, maar ze betekenen niet hetzelfde. Een beperking is iets persoonlijks, zoals slechtziendheid of een lichamelijke aandoening, dat iemands mogelijkheden beïnvloedt. Een handicap ontstaat wanneer iemand door die beperking niet volwaardig kan deelnemen aan de samenleving, bijvoorbeeld door ontoegankelijke gebouwen of door onbegrip. Een handicap is dus een participatieprobleem: de drempels in de samenleving zorgen ervoor dat iemand zijn beperking als handicap ervaart.

Anders kijken
Hoe kijken wij naar mensen met een beperking? Zien we de beperking zelf als het probleem, of erkennen we dat de omgeving ontoegankelijk is? Dit kan confronterend zijn. Stel, je organiseert een uitje en op het laatste moment meldt zich iemand met een rolstoel aan. "Hé, jammer, dan kunnen we niet naar dat ene museum." Het voelt misschien als een obstakel, maar biedt het ons ook niet de kans om anders te denken?

Verrijkend
Of werkt het juist verrijkend? Door van tevoren na te denken over toegankelijke locaties, zorg je ervoor dat iedereen mee kan doen. Inclusie zorgt voor nieuwe perspectieven, meer saamhorigheid en een bredere ervaring voor iedereen. Uiteindelijk heeft het VN-Verdrag Handicap als doel dat we deze verrijking zien en de drempels in onze samenleving wegnemen, zodat mensen met een beperking écht kunnen deelnemen.